Τετάρτη 23 Μαρτίου 2011

Έξι μήνες μετά

Θραύσματα (από ποιητική συλλογή) ενός επιστήθιου φίλου του πατέρα μου, του Ε. Παχυγιαννάκη (ζει στον Αγ. Νικόλαο Κρήτης). Επικοινωνούσε μαζί μας στη διάρκεια των αγωνιωδών ημερών της Εντατικής -και τα ποιήματά του μου έδιναν κι αυτά θάρρος.

***
Μικρές φωνές
ψίθυροι
χαμηλωμένα βλέφαρα
- ο καιρός αλλάζει.

***
Σκέπτομαι τον κορμό
ενός γέρικου δέντρου,
που κάποτε
το ξύλο του θα γίνει πλοίο
- το ταξίδι μου στην αιωνιότητα.

***
Οι φίλοι μου
η αθεράπευτη
πληγή μου.

***
Οι εχθροί μου
πληγές,
που με γεμίζουν ουρανό.

***
Αναμνήσεις σκιές'
άδεια χέρια τής αύριον
η πολιτεία μου.

***
Πιστεύω. Ελπίζω.
Συγχωρώ. Υπομένω.
- Ζω την ελευθερία μου.

***

Ο κόσμος είναι ωραίος,
όταν τον αγγίζεις με αξιοπρέπεια.

******************



Κλείνω με ένα ποιημάτιο του Ε.Π.,στο οποίο απαντά ο πατέρας μου με πρόχειρο τρίστιχο [συνήθιζε από ό,τι διάβαζε, και ποίηση ασφαλώς, να αφορμάται και να σχεδιάζει δικά του σκαριφήματα στο περιθώριο των διαβασμένων σελίδων, όπως στην περίπτωση αυτή:]

Μη χάνεσαι
σε αλειτούργητα ξωκλήσια
στο τέμπλο της καρδιάς μου
σε ζωγράφισα.

[Ε.Π.]

Αλειτούργητα όνειρα έμειναν οι πόθοι μας,
μουρμουρητά του άλλου κόσμου.
Υπέρτατη αναμέτρηση της κρυμμένης νοσταλγίας.
[Δ.Α.]

****