***
Μικρές φωνές
ψίθυροι
χαμηλωμένα βλέφαρα
- ο καιρός αλλάζει.
***
Σκέπτομαι τον κορμό
ενός γέρικου δέντρου,
που κάποτε
το ξύλο του θα γίνει πλοίο
- το ταξίδι μου στην αιωνιότητα.
***
Οι φίλοι μου
η αθεράπευτη
πληγή μου.
***
Οι εχθροί μου
πληγές,
που με γεμίζουν ουρανό.
***
Αναμνήσεις σκιές'
άδεια χέρια τής αύριον
η πολιτεία μου.
***
Πιστεύω. Ελπίζω.
Συγχωρώ. Υπομένω.
- Ζω την ελευθερία μου.
***
Ο κόσμος είναι ωραίος,
όταν τον αγγίζεις με αξιοπρέπεια.
******************
Κλείνω με ένα ποιημάτιο του Ε.Π.,στο οποίο απαντά ο πατέρας μου με πρόχειρο τρίστιχο [συνήθιζε από ό,τι διάβαζε, και ποίηση ασφαλώς, να αφορμάται και να σχεδιάζει δικά του σκαριφήματα στο περιθώριο των διαβασμένων σελίδων, όπως στην περίπτωση αυτή:]
Μη χάνεσαι
σε αλειτούργητα ξωκλήσια
στο τέμπλο της καρδιάς μου
σε ζωγράφισα.
[Ε.Π.]
Αλειτούργητα όνειρα έμειναν οι πόθοι μας,
μουρμουρητά του άλλου κόσμου.
Υπέρτατη αναμέτρηση της κρυμμένης νοσταλγίας.
[Δ.Α.]
****
Τα θερμά μου συλληπητήρια και εδώ.Ελπίζω κάποτε να τους ξανασυναντήσουμε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα είσαι καλά, Ιωάννη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤσιτάρω, παρεμπιπτόντως, Κάφκα, το βρήκα ενδιαφέρον (σε συνάρτηση με το κείμενο-μανιφέστο "ο πόνος ως πόλη" του Δ.Δημητριάδη):
Όλα τα βάσανα που υπάρχουν γύρω μας πρέπει να τα υποστούμε κι εμείς οι ίδιοι. Δεν έχουμε όλοι ένα σώμα, μα έναν τρόπο που μεγαλώνουμε, κια αυτό μας κάνει ν διερχόμαστε όλα τα βάσανα, με τη μία ή την άλλη μορφή. Όπως το παιδί εξελίσσεται μέσα από όλα τα στάδια της ζωής μέχρι τα γεράματα και το θάνατο (και, κατά βάση, το κάθε στάδιο μοιάζει αποκομμένο από το προηγούμενο, είτε το νοσταλγούμε είτε το φοβόμαστε), έτσι ακριβώς εξελισσόμαστε (δεμένοι με την ανθρωπότητα όχι λιγότερο βαθιά από ό,τι με τους εαυτούς μας) μέσα απ' όλα τα βάσανα αυτού του κόσμου. Δεν υπάρχει περιθώριο για δικαιοσύνη σε αυτό το πλαίσιο, αλλά ούτε και περιθώριο για φόβο των βασάνων ή για να τους δοθεί μια θετική σημασία.