***
Μικρές φωνές
ψίθυροι
χαμηλωμένα βλέφαρα
- ο καιρός αλλάζει.
***
Σκέπτομαι τον κορμό
ενός γέρικου δέντρου,
που κάποτε
το ξύλο του θα γίνει πλοίο
- το ταξίδι μου στην αιωνιότητα.
***
Οι φίλοι μου
η αθεράπευτη
πληγή μου.
***
Οι εχθροί μου
πληγές,
που με γεμίζουν ουρανό.
***
Αναμνήσεις σκιές'
άδεια χέρια τής αύριον
η πολιτεία μου.
***
Πιστεύω. Ελπίζω.
Συγχωρώ. Υπομένω.
- Ζω την ελευθερία μου.
***
Ο κόσμος είναι ωραίος,
όταν τον αγγίζεις με αξιοπρέπεια.
******************
Κλείνω με ένα ποιημάτιο του Ε.Π.,στο οποίο απαντά ο πατέρας μου με πρόχειρο τρίστιχο [συνήθιζε από ό,τι διάβαζε, και ποίηση ασφαλώς, να αφορμάται και να σχεδιάζει δικά του σκαριφήματα στο περιθώριο των διαβασμένων σελίδων, όπως στην περίπτωση αυτή:]
Μη χάνεσαι
σε αλειτούργητα ξωκλήσια
στο τέμπλο της καρδιάς μου
σε ζωγράφισα.
[Ε.Π.]
Αλειτούργητα όνειρα έμειναν οι πόθοι μας,
μουρμουρητά του άλλου κόσμου.
Υπέρτατη αναμέτρηση της κρυμμένης νοσταλγίας.
[Δ.Α.]
****
