Πέμπτη 2 Σεπτεμβρίου 2010

Του πατέρα μου, του αγαπημένου (που τον περιμένουμε πάλι κοντά μας)

Αιχμάλωτη φωνή

Πολλές φορές έχω χαθεί στης μνήμης τ’ ατέρμονα ταξίδια,
καθώς στην καρδιά και την αγκάλη μου κουβαλούσα τα χρυσά
στολίδια της ψυχής.

Χείλη, σχισμένα από τη δίψα, περιμένουν λίγες σταγόνες ώσπου να φτάσουν
στην όχθη της λίμνης…

Πολλές φορές έχω χαθεί μεσ’ τον φοβερό πηγαινοερχομό
του ανώνυμου πλήθους,
καθώς στα δυο μου χέρια δυο σελίδες έγραφαν τις
καταχθόνιες ρίζες.

Χρόνια και χρόνια τρέχουμε με τα σύνεργα της μνήμης
να βρούμε αναπαμό στη χώρα που οι αρχαίες φωνές τριγυρίζουν.

Πολλές φορές έχω χαθεί ψάχνοντας να βρω την καθαρή φωνή μου
μα πάντα αιχμάλωτη η φωνή πίσω με πηγαίνει.

Ψάχνω στο περιβόλι των προγόνων μου να βρω μια θέση
μα πάντα άλλος την θέση μου πιάνει.

Πολλές φορές έχω χαθεί σκάβοντας βαθιά μέσα μου να βρω τον Προμηθέα.
Ψηλά ως τον Καύκασο θέλω να φτάσω πριν ο ήλιος δύσει.





Γιαννιτσά, Σάββατο 6-7-1991

[Δημήτρης Αθανασιάδης]

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου